„Więźniowie dożywotni – prawo do drugiej szansy”.
Projekt ogólnorozwojowy dla więźniów skrajnie długoterminowych
Autorzy projektu: Joanna Klimczak, Małgorzata Kłapeć, Monika Markowska, Magdalena Natorska, Maria Niełaczna
Projekt „Więźniowie dożywotni – prawo do drugiej szansy” otrzymał dofinansowanie z Funduszu Innowacji Dydaktycznych.
"O Projekcie pracy z więźniami zaczęłam myśleć od ukończenia studiów prawniczych i czwartego roku studiów resocjalizacji, czyli od 2000 r. Od 2001 r. przez rok prowadziłam warsztaty dla więźniów młodocianych w AŚ Białołęka. Cieszyli się, że „mogli ruszyć głową”, wyjść z celi. Potem zaczęli się cieszyć, że wieczorami po warsztatach mogą dziwić się światu, czytać go na nowo i dyskutować o rzeczach prostych, ich dotyczących, o których nigdy jednak nie dyskutowali.
Chyba w 2009 lub 2010 r. wraz z pięcioma studentkami Kliniki 42 i Koła Kryminologicznego IPSiR zaczęłyśmy spotykać się i odświeżać pomysł warsztatów dla więźniów i tworzyć Projekt dedykowany więźniom skrajnie długoterminowym – dożywotnim i skazanym na 25 lat. W 2013 r. z dwoma, które pozostały z pierwotnego składu, zakasałyśmy rękawy i zaczęłyśmy pisać zdanie po zdaniu: założenia, cele i metody Projektu. Ułożyłyśmy też listę tematów, nad którymi chciałyśmy pracować z więźniami, przez które wspólnie z nimi chciałyśmy przejść. Doprecyzowałyśmy o co chodzi w pracy korespondencyjnej.
Miałyśmy już stały kontakt z kilka więźniami dożywotnimi. Zgodzili się oni brać udział w konsultacjach Projektu. Prosiłam o odpowiedzi na każdy z sześciu tematów według schematu:
| Czego chciałbym się na dany temat dowiedzieć? O czym usłyszeć? Co zobaczyć? Czego doświadczyć? Co zrozumieć? | Jakie pytania postawiłbym do tego tematu? Albo prowadzącemu albo grupie uczestników? | Co chciałbym osiągnąć z pracy nad tym tematem? Jakie efekty? Jakie korzyści? | Co chciałbym z tego „podać dalej” (najbliższemu otoczeniu, rodzinie, przyjacielowi, społeczeństwu, światu na wyciągnięcie ręki i tego za murami)? |
W planowaniu wymiany korespondencji a następnie warsztatów oraz opracowywaniu tematów najważniejsze wydaje się zadawanie pytań – to znana metoda Sokratejska.
Myślę, że przy każdym temacie mogą nam towarzyszyć poniższe pytania i być pewnego rodzaju „pracą domową” czyli pracą samodzielną w moderowanej korespondencji, a jednocześnie ewaluacją:
Z czym się identyfikuję? Co w związku z tym myślę lub doświadczam? Co konkretnie chcę wprowadzić w życie?
Co z tego tematu rozumiem? Jak to rozumiem? Czego nie rozumiem?
Czy zdobyłem nową wiedzę? Czy wiedza, czyjaś opinia zmieniły mój sposób patrzenia na życie, ludzi, sprawy, które mnie dotyczą?
Co z tego tematu potrafię zrobić? Czego jeszcze nie potrafię?
W 2014 r. semestrze w letnim przeprowadziłyśmy pierwsze zajęcia ze studentami. Udały się. W lipcu grupą 10.osobową pojechaliśmy do ZK w Strzelcach Opolskich nr 1. Też się udało. Pojawiła się perspektywa i konieczność kontynuacji. I oto – dzięki docenieniu przez władze Uczelni i sfinansowaniu naszego Projektu przez Fundusz Innowacji Dydaktycznych – prowadzimy zajęcia po raz drugi, z nową grupą studentów, w lepszej formule, a także mając porozumienie z Zakładami w Strzelcach Opolskich i przetartej do nich ścieżce. Obecnie Katedra ma podpisane porozumienie z panami Dyrektorami obu ZK na prowadzenie projektu".
- Maria Niełaczna z zespołem
W celu uzyskania szczegółowych informacji - kliknij na wybrany nagłówek:
